www.lynchland.eu

prawdziwek

Ad. doggod

Jeśli chodzi o rock/metal industrialny, to pełna zgoda, że termin jest dziwny. Powstał on zapewne na fali nazywania różnych zespołów mainstreamowych - alternatywnymi, bo coś się tak komuś skojarzyło...

-------------

A teraz moich wrażeń z wycieczki w świat muzyki metalowej ciąg dalszy.
Trafiłem ostatnio na norweski zespół black-metalowy: Emperor. Jest to niewątpliwie ekstremum. Pierwsze wrażenie, ściana dźwięku, przez którą trudno się przebić. Jednak po chwili słychać w tym pewną melodykę, bardzo szybkie, ale jednak starannie skonstruowane, trudne technicznie riffy, "nieradiowe" harmonie (ale jednak harmonie!), zmiany tempa i nastroju.

http://www.youtube.com/watch?v=8t0GRH3yoiI

Przesłuchanie tego wymaga odpowiedniego nastawienia i przede wszystkim dobrej percepcji, bo muzyka jest bardzo szybka, hałaśliwa i w związku z tym potrzeba niezłego refleksu, by wyłapać smaczki. Miałem okazję już zapoznać się trochę z twórczością grupy i ciekawe wydają mi się utwory z dwóch ostatnich płyt studyjnych, gdzie blackowa łomotanina zostaje uzupełniona charakterystycznymi dla death-metalu "łamańcami".

I może jeszcze coś z zupełnie innego bieguna: Diablo Swing Orchestra. Nie jestem jak na razie do końca przekonany, powiem tylko, że jeżeli już łączyć klasykę i metal to chyba lepiej w ten sposób, niż tak, jak robi to N*ghtwish lub jego klony.

http://www.youtube.com/watch?v=-SWdrQw0e0A

prawdziwek

U mnie dziś w głośnikach trzy płyty:

Dream Theater - "Images and words". Wielokrotnie zachwycałem się tym dziełem, nie będę się więc powtarzać.

Dream Theater - "Octavarium". Tytułowej suity, mimo iż sporo w niej nawiązań a niekiedy kalkowania (np. motyw otwierający "Shine on you crazy diamond" Floydów), bardzo miło się słucha. Mimo ewidentnej wtórności, to bardzo dobry utwór. Reszta niezbyt ciekawa. Od kolejnej, trzeciej części "Glass Prison", tym razem zatytułowanej "The Root of All Evil" przez nachalne naśladowanie U2 w "I Walk Beside You", po okrutnie patetyczny, ale niezbyt pomysłowy: "Sacrified Sons" wszystko to nie przedstawia większej wartości. Nie licząc może paru fajnych momentów w "Panick Attack" i "Never Enough". Ogólne wrażenie: płyta rozczarowuje, nawet po kolejnym przesłuchaniu, gdy wiemy, czego się spodziewać.

Na poprawienie sobie nastroju zapuściłem Emperora "Prometheus - The Discipline of Fire & Demise". Bardzo mocna, wirtuozersko zagrana, dawka ciężkiej i niezwykle pokręconej muzyki, której znakomitą próbkę stanowi prezentowany powyżej utwór "Empty". Skrzyżowanie black metalu i muzyki klasycznej dokonane przez psychopatę Smile

, nie mające nic wspólnego z symfonicznym metalem w stylu Nightwisha, czy Cradle of Filth. Ostrość black metalu połączona z rozwiązaniami rodem z muzyki neoromantycznej i współczesnej. Rewelacja!!!

A na koniec coś na dobranoc. Mimo iż zespół Cynic zaliczany jest do sceny progressive-death, to akurat utworu "Cosmos" można spokojnie posłuchać do poduszki, jako przepięknej kołysanki:

http://www.youtube.com/watch?v=rrvnCNnXwHE&feature=PlayList&p=1BD9D1A4697B2307&index=5

Coraz bardziej przekonuję się do zmiennej w klimatach płyty "Focus" tegoż zespołu.

Introverder

Odnośnie Dream Theater.. Generalnie niezbyt trawię jednak twórczości tego zespołu - mimo umiejętności tworzenia klimatu swoich dzieł, to dla mnie brzmią zbyt melodyjnie i popowato (większość na albumie "Awake" czy "Scenes From A Memory" - płyta dla mnie ożywia się dopiero od utworu "Home" i później do końca udaje się utrzymać nieco nostalgiczny, sentymentalny nastrój..), a potem słuchałem sobie grupy Testament i i kawałka porządnego/ożywczego trash metalu na debiutanckim albumie grupy "The Legacy"..

Co do "Images And Words" - tu oczywiście jest nieco inaczej (balladek mniej a więcej "technicznego" grania), ale jakoś "kupuję" tą płytę też w sumie połowicznie (raz mi się nie podobała, za 2-im razem b. mi się podobała, a za 3. ledwo zwróciłem na nią uwagę..) - nie wiem czy chodzi o manieryzm śpiewania czy generalny "klimat" ich utworów, po prostu "nie podchodzi" mi, a może o to, że nie zawsze "wchodzi" też.. Na zasadzie "rozumiem" o co chodzi, ale mnie to nie bierze Smile

. Tak jak Radiohead, które na mnie działa usypiająco Very Happy

, ale o tym już było, więc nie będę się powtarzał Very Happy

.

I przyznam że po wysłuchaniu dokładnym wyżej wymienionych płyt (DT), nie wiem czy będę sięgał po coś jeszcze tego zespołu..

A w ostatnich dniach słuchałem 30-kilka razy Very Happy

różnych płyt zespołu Nevermore i póki co chyba zrobię sobie małą przerwę, bo mi nieco zbrzydło (wciąż nie znam 2 płyt grupy, ale chyba muszę na razie odpocząć od nich Very Happy

)

. Właściwie wszystko ma w sobie "coś", a ostatnio polubiłem wiele instrumentalnych i rozbudowanych kompozycji ala "This Godless Endeavor" czy niezłe instrumentalne "Ambivalent" albo też "ciężkie" (brzmieniowo tylko Very Happy

) "This Sacrament" czy kończące płytę "The Learning".. A także plus dla członków grupy za unikanie tworzenia takich typowo pop-rockowych balladek (co prawda "Tomorrow Turned Into Yesterday" jest właśnie taką pop-rockową balladką, ale to raczej wyjątek od reguły Very Happy

, mają co prawda kilka "lżejszych" kompozycji, ale rzadko człowiek ma wrażenie, że członkowie grupy czerpią z popu sprawiając, że ich kompozycje mają konstrukcję takich typowych hiciorów.. a strasznie nie lubię tej stylistyki, bo kojarzą mi się z pseudo rockowymi grupami, których na rynku pełno, jak choćby Nickelback itp.

prawdziwek

Specyficzny sposób śpiewania to MANIERA.

Manieryzm to kierunek w sztuce renesansowej, ewentualnie, w znaczeniu pejoratywnym, można np. oskarżyć dzieło o manieryzm, czyli dziwaczność (np. zaburzenie klasycznie przyjętej formy), zbyt wiele ozdobników, przerost formy nad treścią. Raczej trudno posądzać akurat pana LaBrie o manieryzm w tym drugim znaczeniu, choć jeśli chodzi o twórczość Dream Theater, oczywiście tego rodzaju zarzuty stawiano.

Introverder

Ok, więc maniera, nie będę się kłócił Smile

.

Mi osobiście manieryzm się kojarzy np. kiedy myślę o wokalu danego artysty ala James Hedfield (i nie jest to bynajmniej jakaś wada czy coś..), ale ma np. tendencję do zaciągania głosu w specyficzny dla siebie sposób i to nazywam MANIERYZMEM wtedy. A jest to o tyle charakterystyczne potem, że gdy słyszę kogoś innego i słyszę coś podobnego, to mam od razu skojarzenie z tym pierwszym Smile

. Tym sposobem jeśli dany artysta ma pewien specyficzny dla siebie sposób śpiewania czy odgrywania nie wiem, jakichś partii na gitarze, to powtarzanie tego rodzaju zachowania, sposobu grania czy śpiewania określam mianem MANIERYZMU..

Zresztą sprawdzałem def. słownikową i za manieryzm uchodzi np. STAŁE (bądź też POWTARZALNE) stosowanie przez danego artystę jednej MANIERY, jak więc dla mnie stosowana przeze mnie interpretacja tego słowa pokrywa się z sensem znaczeniowym (albo jego aspektem), jaki obejmuje słownik języka polskiego.. Powtarzanie jednej MANIERY, staje się więc MANIERYZM-em, a w muzyce spokojnie - skoro mowa o stylach, jaki dany muzyk posiada/stosuje - można mówić o MANIERYZM-ie moim zdaniem i nie jest to jakieś nadużycie..

P.S. W tym rozumieniu nie musi to być pojęcie pejoratywne, zależy od kontekstu, bowiem trudno posądzić o to, że posiadanie przez kogoś własnego/"swojego" stylu jest czymś złym w sensie ogólnym, natomiast odnośnie poszczególnych zespołów czy muzyków jedne maniery akceptujemy, inne nas drażnią..

prawdziwek

Manieryzm w wokalu - to by musiało oznaczać śpiewanie nienaturalnym głosem (przykład Tatiana Okupnik w Blue Cafe), albo wplatanie zbyt wielu ozdobników (wielu śpiewaków operowych cierpi na to drugie).

LaBrie nie jest tęgim wokalistą, albo inaczej: wokalistą nie pasującym do zespołu metalowego (być może w innym repertuarze byłby znakomity), tym nie mniej jego problem nie polega chyba na nienaturalnym, albo zbyt ozdobnym śpiewaniu, lecz po prostu na zbyt słabych strunach głosowych, które nie zawsze brzmią tak jak powinny.

Introverder

Możliwe (odnośnie wokalu tegoż pana..), jak dla mnie właśnie brzmi jak trochę z innego sposobu grania/ gatunku muzycznego.. Smile

.

prawdziwek

Introverder

No ja też sprawdziłem, żeby przypadkiem nie mówić komuś że "czarne jest białe" etc. Very Happy

. I dzięki za wyjaśnienie w sumie, a 1. słownik wszystkiego nie obejmuje, 2. język ciągle żyje i się rozwija, pewne słowa zmieniają pewnie nieco swoje "pierwotne" znaczenie etc. Tak jak i pozostaje kwestia używania danego słowa w pewnym kontekście.. A 3. każdy do pewnego stopnia używając pewnych słów nadaje im sam wydźwięk emocjonalny - pozytywny bądź pejoratywny w sumie Smile

. Jak też i dokładne ramy znaczeniowe.. Słownik oczywiście bywa pomocny, ale ma tą zasadniczą wadę, że obejmuje "martwą" definicję pewnego słowa, która jednak w życiu codziennym ma różne aspekty, nabiera różnorodnych wydźwięków - dobrym przykładem byłoby tu pewnie słowo "konkubina" (albo konkubent Smile

)D

, ale zważywszy na to, że chyba nie jest to dobry wątek do tego rodz. dyskusji, więc na tym zakończę Laughing

.

prawdziwek

Introverder

Nie (rozumiem, że kolega do mnie pije albo mówiąc "subtelniej" - dostrzegam tutaj pewną uszczypliwość.. Smile

), obserwuję życie i widzę po prostu jak pewne słowa w miarę upływu czasu zmieniają pewnie zamierzone znaczenie/ zamysł ich twórców Razz

.

A skoro już mowa o tym, to przypomniał mi się jeden taki może nie dowcip, ale anegdotka (którą chyba można spokojnie odnieść do zaczętego "lingwistycznego" wywodu mojego przedmówcy Very Happy

), w każdym razie kończy się słowami: "A wuj to wuj" i każdy wie bez mówienia o co chodzi Very Happy

. Można w sumie wstawić i inne słowa do tego kontekstu Very Happy

. Żeby nie było, że to aluzja.. swobodna myśl rzucona w związku z podjętym temat na temat znaczenia słów Razz

.

prawdziwek

Wróćmy do muzyki. Klasyka doom-metalu - My Dying Bride:

http://www.youtube.com/watch?v=yQULoTInj9M&feature=related

Nie będę ukrywał, że doom nie jest moim ulubionym gatunkiem: powolne rytmy, dołujące brzmienia i teksty. Ale ten kawałek doceniam - od czasu do czasu dla odmiany można sobie posłuchać i czegoś takiego.

Odnośnie manier i manieryzmów:
BeathallicA - Hey Dude!
http://www.youtube.com/watch?v=EA_CgX2ihVg&feature=related

Smile

Albo: "Ktulu (He's so heavy)"

http://www.youtube.com/watch?v=FuDw2dN1xBM&feature=related

Introverder

A u mnie dzisiaj 2 płytki (o nich poniżej) i jedna składanki singli zespołu, którego reklamować nie trzeba tj. System Of A Down Smile

.

A oprócz tego debiutanckie wydawnictwo Pink Floydów, czyli "The Piper At The Gates Of Dawn", jeszcze "pod wodzą" Syda Barretta. Jak dla mnie pozycja obowiązkowa dla miłośników Pink Floydów, album b. udany i ciekawy.. Powiedziałbym nawet, że lepszy od "A Saucerful Of Secrets" Smile

..

A potem jeszcze "Too Old To Rock 'n' Roll: Too Young To Die!" zespołu Jethro Tull. Płytka muzycznie średnio udana, za to przez całą niemal płytę trzymająca b. przyjemny, lekki klimat. Kompozycje nie zapadają specjalnie w pamięć, ale przyjemnie ich czasem posłuchać Smile

.

pjhmoon

tłuczecie tu metalem tyle ze żal.. Tak na szybko polece troche inaczej
http://www.youtube.com/watch?v=ou52UO22_BY

Introverder

Pidżama Porno, to co znam lubię Smile

.

A skoro już PP to zapodam może to Smile

:

http://www.youtube.com/watch?v=djzsT7CjEXs - Pidżama Porno – „One Love” (albumowe) Smile

.

I jeszcze jedna pozycja na dziś może.. Zespół Rush, który tym razem dał "plamę" na całej linii ze swoim wydawnictwem "Power Windows" - najkrócej opisuje to pewne stwierdzenie, opis całości.. : syntetyzatorowa papka, nie różniąca się niczym od siebie + ABSOLUTNY brak riffów, z których tak znany był zespół z wcześniejszego okresu.. Jak dla mnie totalna porażka. W skrócie - album "do chrzanu", żadna z kompozycji nie zwróciła mojej uwagi, za to moje ucho otaczały co rusz rozpasane dźwięki z syntetyzatorów, całość zaś niby "smętna", a tak naprawdę nijaka Very Happy

.