www.lynchland.eu

prawdziwek

Po pierwsze, nie kwestionuję, że jest to w jakimś stopniu zapis osobistych przeżyć Watersa. Problem w tym, że tym przeżyciom jest nadana pewna interpretacja. I w tej interpretacji mnóstwo nawiązań do myśli lewicowej. Przede wszystkim oskarża się określone instytucje społeczne, "rodzina", "szkoła" o przyczynienie się do nieszczęść biednego Pinkiego. Zetknięcie się Pinkiego z tymi instytucjami to kolejne "cegiełki" w murze. Mnie na przykład nie przekonuje, że nadopiekuńcza matka i nauczyciele w szkole mogą mieć jakikolwiek związek z chamskim zachowywaniem się wobec innych, co w efekcie miało skończyć się samotnością. (Np. ADHD to w tym wypadku bardziej wiarygodna psychologiczna hipoteza.) Osoba przesiąknięta papką intelektualną podawaną gęsto w latach 60' przez lewicujących psychoanalityków, może jednak w coś takiego uwierzyć.

Po drugie, nikt mi nie wmówi, że w np. drugiej odsłonie "In the Flesh" nie ma treści politycznych. Przecież tu ewidentnie oskarża się system o zabijanie indywidualizmu i pokazuje się tego polityczne konsekwencje. W sumie coś podobnego możemy znaleźć na sztandarach tzw. "alterglobalistów". Waters miesza to co osobiste z tym, co polityczne i psuje w ten sposób wymowę swoich tekstów.

Po trzecie, to, że Waters ma poglądy polityczne i że te poglądy są właściwie całkowicie zbieżne z hipisowskimi hasełkami o indywidualizmie, pokoju na świecie it.p, to jest fakt. Potwierdzony dodatkowo treściami tekstów na kolejnym albumie.

Po czwarte, moja wstawka o narkotykach jest może przesadzona. (Choć w takim razie nie wiem skąd opowiastki, że na imprezach zespół i słuchacze potrafili być tak naćpani, że nikt nawet nie zauważył, że powtarzają przez pół godziny jeden akord...) Jednak to była ironia mająca zwrócić uwagę na to, że nie oczekiwałbym wnikliwości w analizie stosunków społecznych od ludzi, którzy prowadzą życie charakterystyczne dla gwiazd rocka. Oni, jakkolwiek fantastycznymi muzykami by nie byli, rzadko kiedy posiadają odpowiednie wykształcenie, rzadko parają się dostatecznie długo innymi zajęciami poza muzykowaniem, chlaniem, ćpaniem i zaliczaniem kolejnych panienek, ewentualnie wojowaniem z wytwórnią płytową. Tym nie mniej publiczność reaguje tak, jakby fakt, że ktoś potrafi nieźle grać miał jakikolwiek związek z jego kompetencjami w zakresie analizy stosunków politycznych i społecznych. Bycie gwiazdą rocka powinno być traktowane (w tej materii) prima facie in minus, jest natomiast - in plus.

Sami muzycy też lubią uważać się za ekspertów w tej materii. Na naszym podwórku możemy na przykład oglądać wyczyny pewnego niezbyt rozgarniętego basisty prowadzącego program telewizyjny. Choć poglądy polityczne przeciwne niż te Watersa, mechanizm, jak widać ten, sam.

pjhmoon

O jakiej interpretacji mówisz? Tak sie składa, ze nie ma jednej słusznej w przypadku sztuki.

Ale ja jako żaden fan floydow nie bede nikogo oswiecał. Pomyśl tylko dlaczego przez indywidualne przeżycia prowadzi on narracje tego albumu jak piszesz "oskarzycielskiego wobec systemu". Mozesz teraz oceniac ten album ale nie zapominaj ze robisz to juz calkiem w innej rzeczywistosci. Liczy sie to ze szukał nie to co wielu artystów rockowych po Floydach.

A Judas Priest i "Painkiller" to już lata 90-te. W jakiś sposób drugi oddech dla metalu. I to tam tez slychać. Skład wpływowy i juz mocno klasyczny w momencie wydania tego albumu. Jesli miałbym wskazac na album ktory polecam to "Screaming for Vengeance". Ale teraz nie słucham Smile

prawdziwek

pjhmoon

doggod

Niechęć do szkoły nie oznacza lewackich poglądów. Ja nie reprezentuję lewackich poglądów, a mimo to mam krytyczne podejscie do szkoły. Futuryści włoscy na przykład również krytykowali wszelkie formy kulturowego oddziaływania na człowieka, a mimo to nie byli zaliczani do głosicieli lewackich pogladów, a wręcz przeciwnie...

co do chamskiego zachowania WATERSA w stosunku do kobiet to jest troche przesada. Niewiele wiemy na ten temat, tylko tyle, że nie układało mu sie z kobietami, jak wielu innym arttystom czy zwykłym obywatelom. Frustracje płynące z tego są moim zdaniem całkiem uzasadnione i nie oznaczają "chamskiego charakteru".

"Po trzecie, to, że Waters ma poglądy polityczne i że te poglądy są właściwie całkowicie zbieżne z hipisowskimi hasełkami o indywidualizmie, pokoju na świecie it.p, to jest fakt. Potwierdzony dodatkowo treściami tekstów na kolejnym albumie. "
==============================================

PINK FLOYD zawsze odcinał się od hipisowskiej ideologii, co wyraziło sie chociażby w fascynacji egzystencjalizmem, który znalazł swoje największe odniesienia w "Dark Side Of The Moon". O braku identyfikacji z ruchem hippisowskim pisze MASON w swojej książce oraz WATERS w swoich wywiadach, w których wrecz ironizował z tych idei. Antywojenne poglady pojawiły się dopiero na "The Wall" i 'The Final Cut" - ale to było 10 lat po całym ruchu, a ponadto same antywojenne deklaracje nie muszą oznaczać ukłonu w strony ruchu hippisowskiemu.

pjhmoon

W sumie jak to blisko było floyd'om do całego ruchu hipisów można sie przekonać obserwujac ich współprace z Antonionim przy [link widoczny dla zalogowanych](film) Według mnie niezbyt blisko.

pjhmoon

Carlos Santana i "Freedom". Muzyka troche nie z tej epoki Smile

Trzech wokalistow na plycie. Tak samo klawiszowców oraz 4-ech perkusistów. Dla kazdego cos sprzyjającego. Duzo spiewania sporo klawiszy i tyle samo gitary. Muzyka odprezajaca zdecydowanie. Co zreszta jest u Santany charakterystyczne. Smile

Carlos Santana (ur. 20 lipca 1947, w Autlán de Navarro, Meksyk[1]) – muzyk rockowy, jeden z najwybitniejszych gitarzystów rockowych i jazzowych. Wirtuoz gitary. Carlos Santana jest znany jako długoletni lider i jedyny stały członek grupy rocka latynoskiego Santana, jak i z solowej kariery.

Ojciec Carlosa był zawodowym skrzypkiem i jego nauczycielem gry na tym instrumencie. Już jako dziecko Carlos grał na skrzypcach w grupie ojca. Gdy jednak pierwszy raz usłyszał granego bluesa i rock and rolla zamienił instrument na gitarę (w jednej z rozmów z Larrym Kingiem wyznał, że w grze przeszkadzał mu zapach skrzypiec).

Na początku lat sześćdziesiątych rodzina Santanów wyemigrowała do Kalifornii gdzie Carlos włączył się w dynamicznie rozwijającą się scenę muzyki rockowej. W 1966 założył swoją pierwszą grupę Santana Blues Band, której nazwę wkrótce skrócono do Santana. Wielką popularność grupy rozpoczął fenomenalny występ na festiwalu w Woodstock. Carlos oraz jego grupa stali się inicjatorami i najwybitniejszymi przedstawicielami stylu rock latynoski.

To taka jasniejsza strona rocka Wink

prawdziwek

Mieszkam na granicy dwóch osiedli. Blokersi z jednego nie lubią tych z drugiego i się od nich odcinają. Czy znaczy to, że się na tyle różnią, że jest czymś niewłaściwym wrzucanie ich do jednego wora?

To, czy muzyk się odcina od czegoś, czy nie, to skądinąd ciekawe kwestie (dziękuję za informację na te tematy), nie przesądza faktu, że jego twórczość jest przesiąknięta ideami popularyzowanymi przez przedstawicieli danej grupy. Jeśli chodzi o "lewactwo", nazywam tym terminem te poglądy i myśli popularne w kręgach szeroko rozumianej lewicy, których nie szanuję ze względu na ich utopijność, brak naukowych podstaw, pretensjonalność etc. Uważam, że "The Wall" to niejako artystyczną syntezą tych właśnie poglądów i twierdzę, że jest tak bez względu na to, czy twórca uczestniczył, czy też nie w ruchach politycznych. Konkretnie:

Anarchistyczne: system to zło i jest przyczyną nieszczęść jednostek.
Hipisowskie: Nastawienie radykalnie antywojenne, oraz przeświadczenie, że przyczyną dla której ludzie są dla siebie niemili są problemy w związkach i seksualne niespełnienie (fragment o żonach nauczycieli)
Naiwna psychologia: jak wyżej, chęć poszukiwania całego zła dotykającego jednostki w przeszłości, w zachowaniach innych, nachalne usprawiedliwianie.

Nie chodzi o to, by nazwać Watersa anarchistą, hipisem, domorosłym psychoanalitykiem, ale zwrócić uwagę, że jakoś te poglądy zostają przemycone w tekstach wymieszane i podane. "The Wall" to pod tym względem znak czasu, synteza różnych poglądów tego pokolenia. Poza tym są w tym elementy genialnej ironii, ciekawych egzystencjalnych obserwacji, mnóstwo przejmujących osobistych wyznań. To pierwsze jednak jak dla mnie nieco psuje wydźwięk tego drugiego i jako odbiorca czuję, że jest mi narzucona przez twórcę interpretacja zdarzeń właśnie w duchu tych nieszanowanych przeze mnie poglądów. Uznaję to za poważny mankament dzieła.

Tyle o "The Wall". U mnie dziś Genesis i "A Trick of the Tail". Wcześniej nie doceniona przeze mnie pozycja w dyskografii zespołu, chyba niesłusznie...

prawdziwek

Introverder

Zmieniając temat Smile

, to 1. Prawdziwku, słuchałem "Different Stages" .. Na razie pierwszej płytki i byłem urzeczony, są ŚWIETNE MOMENTY na niej, podobają mi się zwł. partie wokalne, cenię w tej chwili szczególnie "Dreamline", "Driven" oraz całą suitę "2112" .. Reszty też słucha się b. przyjemnie Smile

. Generalnie to dla mnie zespół, który od czasu do czasu "wypada" posłuchać, choć w większej dawce i przy częstszym słuchaniu nuży. Coś za coś - "lekkość" brzmienia, b. fajny wokal, barwne i raczej pogodne brzmienie.., dobre takie troszkę jednak "tło" instrumentalne do głosu (choć nie zawsze, ale generalnie takie wrażenie nieraz jest, tło to zresztą może za duże "słowo", ale widoczny nacisk na wokal widoczny czasami, bo to nie jest żadna reguła przecież mamy kilka genialnych instrumentalnych popisów p. Lifesona (także na DSL czy PW - momenty, które "słodzą" wręcz uszy Smile

) (więc ciężko mówić o jakieś ZASADNICZEJ regule, to może taki "lekki zarzut"..) i mamy ciekawy efekt Smile

i takie charakterystyczne riffy gitarowe jak na "Permanent Waves" i jeszcze jedna uwaga.. na żywo wydaje się faktycznie, że wypadają lepiej z tego co słyszałem Smile

, ale to może wrażenie Smile

. Z płyt studyjnych do tej pory najb. mi się podobała "Permanent Waves", ale znam tylko kilka Smile

, a nie wiem jakoś czy będę sięgał po późniejszą twórczość studyjną, bo "Power Windows" dość skutecznie na razie powstrzymało mnie od "zapędów" sięgania po późniejszą twórczość grupy..

A następnie powróciłem do zespołu, który po gdzieś 36 przesłuchaniach płyt "minimalnie" mi sie znudził, ale tylko na chwilę Smile

. Chodzi oczywiście o zespół Nevermore Smile

, który na stałe zagościł wśród moich ulubionych zespołów Very Happy

. Po powrocie stwierdzam, że na b. wysokim poziomie stoi również ostatni album grupy "This Godless Endeavor" Smile

, a tytułowa piosenka staje się powoli moim ulubieńcem na płycie Smile

. Do tej pory nie przekonały mnie jedynie płyty ze środka okresu twórczości zespołu tj. "Dead Heart In A Dead World" (jako trochę/dość "zachowawcza" odbierana przeze mnie) i b. smętna "Dreaming Neon Black", której słuchanie po prostu mnie nuży, nie wiem, może sie przekonać w późniejszym okresie Smile

. Reszta albo b. dobra albo wręcz momentami rewelacyjna Very Happy

, a szczególnie cenię wspomniane już wydawnictwo "This Godless Endeavor", "Nevermore" oraz "The Politics Of Ecstasy" Smile

.

A tutaj jedne z moich ulubionych, b. rozbudowane utwory grupy.. (z kolejno albumów "This Godless Endeavor" oraz "The Politics Of Ecstasy") Smile

:

http://www.youtube.com/watch?v=a90HLwl6IfA - Nevermore - "This Godless Endeavor" (w. studyjna (REWELACJA Smile

- ani przez moment nie doświadczyłem uczucia nudy czy znużenia Smile

), gdyż wykonanie "live", choć b. dobre jest w dosyć kiepskiej jakości i słychać potworne "dudnienie" ..), mówiąc potocznie "daje po gałach" (a raczej uszach) i czadu Very Happy

oraz

:

http://www.youtube.com/watch?v=4VW4nLhUBMo - Nevermore – “The Learning” (Live – zajebiste wykonanie!, instrumentalny i wokalny majstersztyk) - POLECAM Smile

.

A żeby nie "zanudzać" jednym zespołem (jeśli to w ogóle można tak nazwać Very Happy

), to polecę jeszcze coś z Rusha Very Happy

:

http://www.youtube.com/watch?v=nxzGbFdl_mw - Rush – “Dreamline” (New York, ’91).

I jeszcze coś fajnego Smile

:

http://www.youtube.com/watch?v=6xoMrLxrzMw - Rush – “Driven” (Atlanta 2002), b. nie wiem jakoś lubię, polubiłem wokal Geddy'ego Lee.. Smile

. Wydaje mi się wręcz najmocniejszą stroną grupy Smile

, czym bynajmniej nie zamierzam umniejszać ich warsztatu, po prostu świetnie się komponuje do takiej muzyki Smile

.

A tu jeszcze "cosik" Smile

:

http://www.youtube.com/watch?v=ARsDcvKzab8 - Rush – “Bravado” (Atlanta 2002).

P.S. Ale posłucham jeszcze trochę, "oswoję się", to być może zmienię zdanie na temat tego tzw. wrażenia, że wokal jednak W WIĘKSZOŚCI przypadków stanowi sedno, serce utworu.. a nie tyle sedno, co po prostu położony jest nacisk na partię wokalną, b. dobrą skądinąd i rozpoznawalną, tak samo jak i brzmienie grupy Smile

. A w grupie Nevermore widzę, że znaleźć można to co tygrysy lubią najbardziej i każdy album (no prawie każdy Very Happy

) zyskuje po ponownym przesłuchaniu i trzeba być naprawdę dobrze "osłuchanym", żeby móc mówić, że się czuje i rozumie tą muzykę, wychwytuje wszystkie smaczki, riffy, przejścia, efekty w tle, doskonałe zgranie muzyków itd. a za tego "przysłowiowego" kopa należą się panom brawa i że aż tyle "energii" i złożonych kombinacji potrafią wykrzesać w iście mistrzowskim stylu Very Happy

. A i taka ciekawostka, Warrel Dane był przez kilka lat śpiewakiem operowym i to "przygotowanie" słychać niekiedy na albumach b. dobrze i może też dzięki temu brzmią tak unikatowo Very Happy

.

prawdziwek

"Driven" z DSL to czysta energia. Uwielbiam. Ci trzej panowie pokazują więcej na scenie niż niejeden liczniejszy zespół.

"2112" - klasyka. Zresztą cała płyta pod tym samym tytułem - godna polecenia.

Geddy Lee to mistrz. Do wokalu trzeba się początkowo przyzwyczaić, ale to jeśli chodzi o grę na basie i komponowanie partii dla tego instrumentu to zasługuje na najwyższy podziw. Pamiętajmy jednak, że w tym zespole każdy z muzyków pokazuje wielką klasę.

Na następnych częściach szczególnie pięknie i przestrzennie zabrzmiała suita "Xanadu", a także stare hity zespołu, jak "Working Man", czy "Fly by Night".

U mnie dziś dla odmiany Camel "Stationary Traveller". Kawałek przyzwoitego pop-rocka 80' z przejmującą historią w tle. Ładne, sentymentalne. Cenię za to, że pokazali, że i z tak beznadziejnego gatunku da się coś ciekawego wykrzesać. Ale etykietka "rock progresywny" do tej płyty mi zupełnie nie pasuje.

"Vopos" - http://www.youtube.com/watch?v=ERCv3hJ2rDc

"Long Goodbyes" - http://www.youtube.com/watch?v=w4FG33_ZYxo&feature=related

A teraz zespół od nieco bardziej progresywnej, choć też sentymentalnej strony:

"Lady Fantasy" - http://www.youtube.com/watch?v=x1UYvS5PnOY&feature=related

Introverder

Introverder

Słuchałem drugiej płyty właśnie z "DSL" i powiem szczerze, że b. przeciętna ta druga płyta. Jeśli mam być szczery podobało mi się w PEŁNI tylko "Natural Science", mogłby być pozostałe zamieszczone tu kawałki z "Permanent Waves", a reszta gdyby nie liczyć momentami ciekawego solo na perkusji w "The Rhythm Method" i nienajgorszego "Test For Echo", to by było b. cienko.. Razz

. "YYZ" momentami wypada jeszcze ciekawie..

P.S. I odkryłem jeszcze jedną niepokojącą tendencję - utwory grupy wchodziły mi zbyt łatwo, przez co wiele kompozycji zaczyna mi się już nudzić Razz

, a doceniam te bardziej złożone, jak choćby "Natural Science" Smile

- dynamiczne, epickie, fajne Smile

. A jak sięgam pamięcią, to zespoły, które u mnie tworzą obecnie "pierwszą ligę" grup, to takie, do których słuchania przekonywałem się długo - vide Nirvana, Black Sabbath czy Nevermore.. Teraz z perspektywy czasu muzyka Rusha, owszem melodyjna, ale jednak zbyt prosta jest/wydaje się być i nie ma tego co "kusi" i "pieści" tam mile ucho (jak choćby ostre, kombinacje riffów, przeplatańce, długie kombinacje..) (znaczy są takie momenty, ale jest ich na palcach jednej ręki Smile

), a co znajduję w grupach grających naprawdę "ostro" vide Nirvana czy Nevermore. I taka uwaga, może Nirvana nie gra jakoś b. skomplikowanie, ale nie wiem jakoś brzmienie grupy podchodzi mi znacznie bardziej plus Kurt żywiołowo śpiewający niektóre frazy, po prostu budzą dreszczyk emocji Smile

. Kurta zaś cenię, że potrafił śpiewać z niewiarygodną pasją i to sie czuje.. Żywioł na scenie Smile

. Jeśli chcecie wiedzieć o czym mówię to posłuchajcie jak śpiewa "D-7" na Reading Festival, to będziecie wiedzieli o co mi chodzi Smile

.

P.S.2. I powiem szczerze, że do tej pory nie rozumiem czemu wszyscy się tak zachwycają albumem Pink Floydów "The Dark Side Of The Moon", który mnie osobiście nudzi (słuchałem znowu i nie mogę się przekonać po prostu Smile

)

. Już wolę "Wish You Were Here" posłuchać czy choćby "A Saucerful Of Secrets" Smile

.

P.S.3. Nastawiam się, że na trzeciej płytce z "DSL" będzie równie ciekawie jak na pierwszej płycie Smile

.

prawdziwek

Skoro to, co cenisz dłużej ciężej Ci wchodzi, jest szansa, że kiedyś docenisz piękno takiego "Xanadu" i innych kawałków z drugiej płyty. Na mnie druga płyta też robiła początkowo mniejsze wrażenie, ale dałem jej trochę czasu i jestem zadowolony.

Co do "Dark Side of the Moon" - uwielbiam tę płytę, było to zresztą pierwsze cd w mojej kolekcji. Od niego zaczęła się właściwie moja przygoda z rockiem progresywnym. (Wcześniej miałem co prawda "The Wall" na kasetach.) Mnie wciąż urzeka niesamowity klimat stworzony na albumie, zwłaszcza w "The Great Gig in the Sky". Można się wyciszyć i dać ponieść muzyce. Co do popularności, sądzę, że Panom udało się świetnie połączyć przystępność materiału dla przeciętnego zjadacza chleba z wysokimi walorami artystycznymi. WYWH nie jest już tak przystępny, choć oczywiście trzyma wysoki poziom. "Meddle" i "Animals", choć wznoszą się momentami na wyżyny, są generalnie nierówne. A SoS to zupełnie inny styl, też dobry, ale zupełnie co innego.

Najgorszym gniotem PF, jaki słyszałem, jest "Obscured by Clouds". Idealny prezent dla wroga. Niezły pierwszy utwór budzi nadzieję na ciekawy materiał. A potem leci g... do samego końca (no może poza kilkoma momentami w utworze ostatnim). Panowie zachowują się tu tak, jakby chcieli udowodnić, że nie potrafią grać, nie potrafią śpiewać (fałsz Watersa jest momentami nie do zniesienia) i co gorsza nie potrafią komponować. Słaby jest również dla mnie "The Final Cut", gdzie Waters daje upust swoim fascynacjom operą i muzyką poważną, co miałem okazję już wcześniej skomentować, a poza tym powtarza patenty z "The Wall".