www.lynchland.eu

pjhmoon

A która muzyka mozesz powiedziec to dla Ciebie problem? Pustke to prezentujesz od paru postów jesli chodzi o adresowanie postów w tym temacie. Nie wystarczy Ci raz napisać zeby sie pohamował?
Ostania szansa. Odsyłam Cie do pierwszego postu tego tematu

http://www.twinpeaks.fora.pl/muzyka,9/kto-czego-slucha-czyli-co-wam-bzyczy-w-glosnikach,7.html

prawdziwek

prawdziwek

Natomiast odnośnie muzycznego komentarza: w przeciwieństwie do niektórych odróżniam kontekst porozumienia między przyjaciółmi czy kochankami od prowadzenia dyskusji na forum publicznym. Aby ta ostatnia była owocna, trzeba czasem wielu słów, trzeba dobierać słowa - niekiedy bardzo starannie. Ani mimiką, ani "telepatią" się tu niczego nie nadrobi.

Swoją drogą, Jamajka jest wybitnie zasłużonym miejscem jeśli chodzi o psucie pop-kultury. Reggae, funky... nigdy nie potrafiłem pojąć, co ludzie słyszą ciekawego w beczeniu naćpanych Jamajczyków.

-------

U mnie brzmiał ostatnio: Duo Gitarinet "10th Anniversary Album". Kameralna muzyka latynoskich kompozytorów i młodych Słowian podążających w ich ślady. Jan Jakub Bohun - klarnet, Krzysztof Pełech - gitara. Dwóch muzyków, dwa instrumenty i niczego więcej nie potrzeba, by przyjemnie spędzić wieczór.

pjhmoon

pjhmoon

prawdziwek

Zjawiska kulturalne są przede wszystkim ciekawe. Im bardziej wydają się dziwne, tym ciekawość rośnie. I szczerze mówiąc im bardziej ich nie rozumiem, tym bardziej chciałbym poznać ich istotę i mechanizmy, które sprawiają, że np. dany gatunek muzyczny zyskał popularność a inny nie. Interesuje mnie to, bo po pierwsze, jestem humanistą z wykształcenia, a po drugie, jestem osobą ciekawą świata, którego ciekawi wszystko: od sposobów przyrządzania smacznych potraw, przez socjobiologiczne źródła moralności, po możliwe rozwiązania paradoksu kota Schroedingera. Ciekawość świata jest istotą człowieczeństwa, której nie zamierzam się wyzbywać. Wiem, że trudno to wytłumaczyć ludziom, myślącym głównie w kategoriach, jaki pożytek będą z czegoś mieli.

Wracając do reggae - dla mnie to swoisty fenomen, że z kręgu kulturowego ameryki łacińskiej, gdzie muzykowanie stanowi często istotną część życia mieszkańców, a wielu ulicznych grajków potrafiłoby zawstydzić niejednego profesjonalnego muzyka, wypłynęło i zdobyło uznanie akurat coś stosunkowo prymitywnego i mało zróżnicowanego. Jeszcze bardziej dziwi mnie to, że subkultura skupiona wokół tej muzyki, uważa ten nurt za coś zasadniczo odmiennego od mainstreamu. Jakby ten pop z Jamajki różnił się zasadniczo od popu prezentowanego przez gwiazdki z Europy czy USA. Mnie to akurat ciekawi, a fakt, że komuś, kto jak rozumiem jest osobą bardziej obeznaną z kulturą niż przeciętny rolnik z Podlasia, wydaje się taka ciekawość zupełnie niezrozumiała - smuci.

pjhmoon

prawdziwek

Moja robocza teoria funkcjonowania branży muzycznej głosi, że rynkiem kierują wytwórnie, które promują to, z czym wiążą nadzieję, że się dobrze sprzeda. A sprzeda się to, co się ludziom dobrze kojarzy. Promuje się więc muzykę kojarzącą się z dobrą zabawą - stąd popularność muzyki dance, disco, z miłością i seksem - czyli współczesne (nie mylić z klasyczną formą) R&B i pop nawiązujący do tego nurtu. Skojarzenia o charakterze sentymentalnym - ballady pop. Dla miłośników marihuany mamy kojarzącą się z tym zielem i stanami, które wzbudza jego zażywanie reggae. Jest też coś dla zbuntowanej młodzieży - czyli punk rock, kinder-metal i wszelka pseudo-alternatywa mająca się do rzeczywistej muzyki alternatywnej, jak rzeczona Doda do Tori Amos. Liczą się też skojarzenia z inną wcześniej poznaną muzyką - stąd prawie wszystko, co się promuje jest wtórne.

I jakoś ta teoria zupełnie mnie nie zniechęca do poznawania muzyki - pozwala mi raczej docenić tych artystów, którzy nie koniecznie spełniają powyższe kryteria. Skojarzenia, które wywołują nie są tak proste i oczywiste, ale subtelne i dotyczą emocji bardziej złożonych niż euforyczna radość, czy rzewny sentymentalizm. Trzeba się wsłuchać, by je wyczuć. takich, których muzyka ma coś niepokojącego. Doceniam niestandardowe pomysły i nowatorskość. Także dbałość o formę wyrazu, o detale, którymi też lubię karmić swoje uszy. Czyli kreuję swoje gusta na swój sposób w opozycji do rynkowych mechanizmów. Ale to nie ma znaczenia. Gdyby rynkowe mechanizmy powodowały, że promowana byłaby muzyka odpowiadająca moim gustom, nie straciłbym dla niej szacunku. Ponieważ ja, by pozytywnie oceniać czyjąś działalność artystyczną, nie potrzebuje wyobrażać sobie, że ta twórczość była wynikiem bezpośredniego obcowania artysty z absolutem. A mam wrażenie, że to właśnie podobne przekonania odpowiadają za dyskredytowanie analiz.

-----------

A teraz powrót do płyty, która mnie coraz bardziej przekonuje:
Ihsahn "Angl." czyli kolejne dzieło lider legendy norweskiego black metalu - Emperora. Tym razem kawałek Unhealer, nagrany we współpracy z liderem Opeth:

http://www.youtube.com/watch?v=NOK6Dw98CZs

Z jednej strony wydaje się, że nie wnosi to wiele w stosunku do tego, co obydwaj muzycy prezentowali do tej pory. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę, że Opeth dawno nie wydał niczego tak dobrego jak materiał ze "Still Life", lubi natomiast nieźle przynudzić, mariaż Ackerfeldta z szalonym, poszukującym, lubiącym różne nietypowe zagrywki Ihsahnem należy uznać za całkiem udany. Żal jedynie, że solowa twórczość Ihsahna nie jest już aż tak "odjechana" i bezkompromisowa, jak miało to miejsce na "Prometheusie". Trochę mi tęskno do takich numerów:

http://www.youtube.com/watch?v=stzUW9m2RHw&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=Ea0rON4xqQ8&feature=related

pjhmoon

Ale to co opisujesz to jest właśnie świadoma opozycja albo inaczej odsteptwo od reguł masowego splaszczania percepcji słuchacza. Czyli własciwie chec poznawania "szwów" służy temu by trzymac sie z daleka. Smile

Tam na jamajce o ktorej wspomniales tez nie kwitł jeden nurt. Dla poszukujacego nic trudnego.
http://www.youtube.com/watch?v=sQnnJpRd2I8. Zeby było jeszcze ciekawiej to bohater
strony Qbina takze wszedl w projekt innego pana o jamajskich korzeniach. Chyba ze chodzi o innego Davida L. :>
Wiec raz http://www.youtube.com/watch?v=c8ZQQLu_su0
i dwa http://www.youtube.com/watch?v=xawI7nHQVis
owocnego odsluchu!
[link widoczny dla zalogowanych]

prawdziwek

Z tymi szwami to nie jest do końca tak, jak piszesz. Czym innym jest teoria działania rynku muzycznego, a czym innym rozbieranie na części utworu muzycznego. To ostatnie służy temu, by mieć rozeznanie na temat nowatorskości dzieła, pracy włożonej przez muzyków itp. By rekomendując komuś jakąś zwykłą płytę z muzyką pop, jakiej pełno, nie pleść farmazonów w stylu "to nowatorskie połączenie popu, soulu i R&B", nie twierdzić, że każda kapelka grająca na rozstrojonych i mocno przesterowanych gitarach ma "industrialne brzmienie", a najważniejszą cechą odróżniającą techno od rocka to fakt, że ta druga muzyka wykonywana jest z użyciem gitar. Chodzi też o to, by zastanowić się trochę nad tym, co konkretnie sprawia, że z dwóch pozornie podobnie brzmiących kapel, jedna może grać dobrze, nowatorsko i ciekawie, a druga tworzyć kicz.

Odnośnie rekomendowanych utworów. Pierwszy, to dla mnie taka "muzyczka tła", niby jakieś smaczki, ciekawe instrumenty, ale kompozycja niczym się nie wyróżnia. Można by było wiele rzeczy w tym utworze pozamieniać i nikt by się nie zorientował. Tym utworem rządzi przypadek. Można tu zmienić rytm, albo partie instrumentów, zastąpić i będzie to się tak samo trzymało kupy. Brakuje temu spoiwa, jakiejś artystycznej wizji, czegoś niepowtarzalnego i niezastępowalnego. Drugi - fatalny. Po pierwsze, to tylko wariacja na temat wybitnie kiczowatego utworu, jakim są "Pingwinki" Jarre'a. Po drugie, tak jak w pierwszym przypadku - nic, co by mogło wyróżnić taką muzykę z tłumu innych podobnych utworów. Wolę już Marleya, bo ten przynajmniej miał charyzmę i robił wrażenie, że wie, co chce odbiorcy przekazać. Coś, czego ewidentnie brak innym przedstawicielom muzyki z Jamajki, przynajmniej tym, których miałem okazję słyszeć.

prawdziwek

U mnie muzyka z Norwegii, ciąg dalszy:

Peccatum - Desolate Ever After

http://www.youtube.com/watch?v=Jm2rEW2x7uc&feature=related

Kolejna odsłona w twórczości Ihsahna i tym razem nie jest to metal (przynajmniej w klasycznym rozumieniu). Mamy tu suitę, której poszczególne części diametralnie różnią się brzmieniem. Zaczyna się psychodelicznie: elektronika, pianino, zniekształcony wokal. Część środkowa, to ciężkie, elekronicznie zniekształcone przesterowane gitary i rytm przypominający pracę maszyn fabrycznych. Końcówka to jakby klasycznie brzmiący fortepian i nieco z oddali wydobywający się wokal. Niby nic wielkiego, ale przykuwa uwagę, wywołuje niepokój i zaciekawienie.

Dochodzę powoli do wniosku, że Ihsahn to muzyk z wizją. Czego się nie dotknie, to potrafi stworzyć coś ciekawego, niepokojącego, wybijającego się na tle podobnych kompozycji. W Emperorze stworzył niepowtarzalną syntezę metalu symfonicznego i black metalu. Syntezę kompletnie nie przypominającą kinder-metalowej popeliny w stylu Cradle of Filth. Solo, eksploruje szlaki przetarte wcześniej przez siebie samego i Opeth, udowadniając, że jest w stanie tchnąć nowe życie w wydawałoby się już skostniałą formę. Tu pokazuje, że potrafi również pracować z samplami. Oczywiście to też, a może i przede wszystkim zasługa jego żony. (Ale facetowi się trafiło!) Wreszcie trafił się jakiś muzyk pełną gębą. Szkoda, że tak rzadko się spotyka podobnych twórców.

Tu, dla odmiany, bardziej rockowo-metalowe oblicze zespołu:

http://www.youtube.com/watch?v=aDJ1wFtoJZ4&feature=related

pjhmoon

słucham staroci i mi dobrze Smile

Odswiezam muzyke z filmów.

prawdziwek

U mnie leciało ostantnio Popol Vuh i "Tantric Songs". Przyznam się, że w ogóle wcześniej nie zapuszczałem się w podobne rejony. Muzyka jak przystało na ten zespół mocno inspirowana motywami z dalekiego wschodu. Interesująca, godna uwagi pozycja.

Następnie sięgnąłem po inną pozycję tego zespołu "Hosianna Mantra". Stwierdzić muszę, że tą pierwszą płytę mogę potraktować jako przystawkę to druga stanowi kusztowne danie główne. Powiedzieć, że jest pięknie, to mało. Muzyka jest po prostu nieziemska. Coś, na co moje uszy od dawna czekały, ale nie było im dane usłyszeć, albowiem w tym matriksie, jakim jest współczesna pop-kultura, trafia się przede wszystkim na nędzne podróbki. Jak widać muzyka nie musi wcale sprawiać przy pierwszym kontakcie wrażenia nieprzyjemnej i udziwnionej, aby była dobra i niebanalna. Tu mamy niemalże samą "słodycz", ale podaną z wielkim kunsztem, niczym wypiek wybitnego cukiernika.

http://www.youtube.com/watch?v=9q19C220Vvo

prawdziwek

Z nieba do piekła, czyli kolejne oblicze ambitniejszej odmiany norweskiego black metalu:

Arcturus My Angel

http://www.youtube.com/watch?v=4g9IWlTAcIA&feature=related

oraz w nieco mniej blackowej konwencji The Chaos Path:

http://www.youtube.com/watch?v=Q1opjmuiHWw&feature=related

Arcturus to z całą pewnością godna uwagi grupa, a równocześnie klasyk gatunku. To, co miałem do tej pory usłyszeć, jest zdecydowanie ciekawsze od wszystkich tych "klimatycznych" kapel, które prezentowane są szerokiej publiczności jako "metal progresywny", a które ani nie przypominają specjalnie metalu, a ich zaklasyfikowanie do rocka progresywnego może też budzić zdziwienie.

Dla tych, co nie wiedzą, o czym w ostatnim zdaniu mowa, próbka takiego pseudo-progresywego pseudo-metalu, w wykonaniu światowej (jakby nie było) sławy kapeli prosto z Polski:

http://www.youtube.com/watch?v=ZaSd3Gneggc

Jedyny komentarz, który przychodzi mi w tym momencie do głowy to: "Matrix rządzi".

prawdziwek

Żeby nie było, że jestem osobą, którą interesuje tylko rock i metal i która nie potrafi się otworzyć na inne brzmienia niż "gitarowe", zapodam jeden z absolutnie najwspanialszych zespołów chodzących po tym łez padole, któremu jakoś wyjątkowo udało się odnieść sukces w mainstreamie w ostatnim 20-leciu - Portishead:

http://www.youtube.com/watch?v=BKm-OkHj-VM

Mam cichą nadzieję, że jakościowa przepaść między tym, a miksowaniem przebojów Jarre'a w rytmie reggae, pozostanie widoczna dla każdego.