www.lynchland.eu

prawdziwek

Van Der Graaf Generator i "Pawn Hearts".

Przyznam się, że nie doceniłem kiedyś tego zespołu. Biję się w piersi. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko tyle do powiedzenia, że zacząłem przygodę od niewłaściwej płyty - pierwszej w ich dorobku "The Aerosol Gray Machine", która wydaje się znacznie mniej ciekawa, niż to co panowie czynili potem.

doggod

prawdziwek

Choć przyznam się, że egzystencjalizm nie należy do moich ulubionych nurtów filozoficznych, w tym sensie, że raczej nie miałbym ochoty ani cierpliwości poświęcać życia na zgłębianiu pism filozoficznych Heideggera czy Sartre'a, to z pewnych względów cenię ten nurt.

Po pierwsze, pewne promowane w jego ramach postawy i sposób widzenia świata są mi bliskie. Swego czasu eseje Camusa dały mi nieźle do myślenia. To, co najbardziej zbliża mój światopogląd do tego nurtu jest połączenie ateizmu z filozofią "bez złudzeń". Po drugie, doceniam rolę kulturotwórczą egzystencjalizmu, zwłaszcza wpływ idei na literaturę piękną - opowiadania Sartre'a czy Camusa.

Skoro teksty na płytach VdGG nawiązują do tego nurtu (dzięki za informację), chętnie je zgłębię w wolnej chwili.

Introverder

Prawdziwek napisał:

prawdziwek

Jako 12-13 latek zasłuchiwałem się w Nirvanie. Dziś posłuchać mogę co najwyżej "Bleach" i niektóre fragmenty "Incesticide". Reszta mi się przejadła - zauważyłem, że nie są wcale tak oryginalni jak się sądzi (porównania z BS), po drugie moda na grunge, gdy zamiast dobrych rockowych kapel w radiu leciały wyłącznie różne grungowe i grungo-podobne pokraki naśladujące Nirvanę, zupełnie zniechęciła mnie do tego zespołu.

G'n'R nigdy nie polecałem jako wybitnej kapeli, jedynie co mogłem twierdzić, to tyle, że "Appetite for Destruction" jest lepsze od tego, co ta grupa wydawała potem. A to, że Axl w przeciwieństwie do Kurta wydobywa ze swojego gardła dźwięki w sposób świadomy i kontrolowany to inna sprawa i fakt, któremu trudno zaprzeczyć.

Co do Metalliki - owszem zachwycałem się kiedyś, ale nigdy w całości. Gdy zacząłem słuchać "Majstra" i pozostałych znałem już zespoły rockowe z lat 70' i od razu zauważyłem, że Metallice czegoś brak w stosunku do nich - mianowicie perfekcjonizmu. Poza kilkoma chlubnymi wyjątkami (np. "One", "Orion", "Creeping Death", "Dyer's Eve") ich utwory są nieprzemyślane, panowie przynudzają często powtarzając jeden i ten sam riff w nieskończoność, tylko po to, by utwór był dłuższy. Na każdym albumie, z reguły dokładnie w samym środku płyty, znajduje się jakiś zapychacz, coś, co wielu porządnych muzyków potraktowałoby jako odrzut z sesji ("Escape", "The Shortest Straw" itp.). Dla porównania, poszczególne utwory z takiego "The Wall" mogą mi się bardziej bądź mniej podobać, ale wiem że za tym stał jakiś koncept Watersa - one nie znalazły się tam przez przypadek. U Death przynajmniej znajduję ów perfekcjonizm - staranie się lidera, by każdy takt odzwierciedlał coś, co artysta ma mi do powiedzenia. Do takich rzeczy, jak perfekcyjny i nowatorski Cynic, w ogóle nie będę Mety porównywał, bo gdzie Rzym a gdzie Krym.

Z resztą porównajmy: Ile dzieje się w tym świetnie zapowiadającym się z początku utworze:
http://www.youtube.com/watch?v=UfoDh1XL2wo
A ile w prawie o połowę krótszym "Zero Tollerance":
http://www.youtube.com/watch?v=hgrBABTxyP8

Jeśli chodzi o Queen - to nie teatralność mi przeszkadza, ale fakt, że panowie nagrali tyle płyt, czerpiąc wzorce od najlepszych, nie zostawiając fanom właściwie żadnego przekazu. (Może odrobinę na "Innuendo", gdy Freddie poczuł, że koniec blisko.) Po prostu, traktowali swoją robotę, jako dawanie rozrywki na poziomie i nic więcej. I tego mi trochę szkoda. Być może dlatego nawet ich największymi dokonaniami nie fascynowałem się tak, jak choćby wspomnianymi Floydami.

Introverder

A teraz pora na zmianę tematu Smile

; ) i zapuszczenie naprawdę ciekawego kawałka grupy Arcturus (osłuchuję się powolutku..):

http://www.youtube.com/watch?v=iXBs0SNjX5w - "Ad Astra" (utwór pochodzi z albumu "La Masquerade Infernale"),

http://www.youtube.com/watch?v=QBzVeWgyrDw&feature=related - "Star Crossed" też brzmi zachęcająco.. z tym, że wydawnictwa "The Sham Mirrors",

czy dosyć ciężki w odbiorze (w sensie intensywności grania..):

http://www.youtube.com/watch?v=LY54HIENlNA&NR=1 - "Collapse Generation".

A tu coś z pocz. twórczości grupy:

http://www.youtube.com/watch?v=Kq7VQZ0oVpA - "To Thou Who Dwellest In The Night".

I inne zespoły:

http://www.youtube.com/watch?v=iHw7dsGOxB0&feature=related - Peccatum - "And Pray For Me".

prawdziwek

prawdziwek

Ostatnio: Emperor - Athems to the Welkin at Dusk. Wymieniany jako jeden z najważniejszych albumów tzw. drugiej fali black metalu, a na pewno najważniejszy, jeśli chodzi o symfoniczny black metal. Pierwsze wrażenie przy słuchaniu takiej muzyki jest koszmarne, bo słychać wyłącznie ścianę dźwięku, w dodatku, jak przystało na standardowy black metal, wysokie tony zagłuszają wszystkie inne. Gdy się jednak do tego nieco przyzwyczaić, trzeba przyznać, że otrzymujemy całkiem interesujący materiał, przemyślany i mimo ostrości, dość klimatyczny. Kolejna obok chwalonego wcześniej "Prometheusa" dobra płyta w dorobku Cesarza.

http://www.youtube.com/watch?v=6BI4_NMxPb8

Poza tym Ulver i Themes From William Blake's The Marriage of Heaven and Hell, czyli takie nieco inne oblicze poezji śpiewanej Smile

http://www.youtube.com/watch?v=O4Izc87j3dg
http://www.youtube.com/watch?v=T5Hm0OjGtH0&feature=related

Introverder

A ja bliżej przysiadłem przy Arcturusie i słuchając już trzeci raz "La Masquerade Infernale" mam takie oto spostrzeżenia .. Smile

; ) :

- płyta ok, ogólnie prezentuje dosyć wyrównany poziom: do 4-ki b. ciekawie nie sposób sie nudzić ("Ad Astra" chyba mój ulubiony kawałek, b. lubię też np. "The Chaos Path"..), później zespół zaczyna wg mnie troszkę przynudzać (może uwaga ta tylko częściowo tyczy się utworu "Alone"), aczkolwiek jeszcze parę razy udaje mu się zaskoczyć (np. podoba mi się środkowa część "Of Nails And Sinners" (od 3:12 do ok. 4:13 (z przerwami)..) czy wstęp do tegoż (do 0:26 - początkowo w klimacie jakby "chłodnej", industrialnej (ja tak sobie tak to nazwałem..) muzyki z "Blade Runnera"..).

Generalnie całkiem przyjemny odbiór Smile

; ). I jeszcze jedna uwaga, nie wiem czy Wam, ale dla mnie "Painting Of Horror" budzi ewidentne skojarzenia z "The Trial" Floydów (posłuchajcie np. ten kawałek zwł. od 2:55 do 3:00 to zrozumiecie co mam na myśli).. Generalnie "7-ka" nie jest taka zła, aczkolwiek nie przepadam po prostu za "The Trial" ..

Kurde, jak sobie teraz myślę to na "upartego" w "The Chaos Path" też mógłbym zobaczyć momentami nawiązania (może nawet wyraźniejsze niż w "Painting My Horror" Smile

) do "The Trial", aczkolwiek ten mi się podoba Smile

; ).

prawdziwek

Całkowicie zgadzam się, że Arcturus sporo nawiązuje do stylistyki "The Wall", a do "The Trial" zwłaszcza. Tym niemniej robi to twórczo i nie nachalnie.

Moje obiekcje względem pierwowzoru dotyczy jednego - tekst mi się specjalnie nie podoba, bo osłabia wymowę wcześniejszych utworów. "Showing feelings" to straszne trywializowanie problemów wcześniej przedstawionych. Druga sprawa, że Waters rozpoczął tam coś, co go na późniejszych płytach pogrążyło - natrętne, pompatyczne klasycyzowanie. Dla mnie krok wstecz w stosunku do czasów, gdy nie klasycyzował. Ale sam utwór, gdy pozbawić go tego historycznego kontekstu, jest muzycznie całkiem do rzeczy, na pewno dużo lepszy od tego, co Waters robił na "The Final Cut", a potem solo.

Arcturus wydobywa natomiast z tego stylu elementy pastiszu i maskarady, odrzucając pompę i ten nieznośny patos. I chwała mu za to.

Utwory z drugiej części płyty bardziej nawiązują też do stylu, jaki Arcturus zaprezentował na pierwszej płycie - klimatycznego black metalu. Uważam, że styl ten się broni pod warunkiem, że nie słuchamy tego jak tradycyjnego rocka, szukając solówek, chwytliwych riffów, lecz należy to potraktować bardziej jako muzykę tworzącą klimat miejsca, wsłuchując się w drobne smaczki, skupiając uwagę na brzmieniu i nastroju.

A mnie ostatnio chwyciła faza na Gentle Giant. Przyszedł więc czas na dwie ostatnie płyty z okresu największej świetności zespołu: "The Power and the Glory" i "Free Hand". Absolutna klasyka prog-rocka, inteligentna zabawa harmonią i przepiękna mieszanka różnych stylów muzycznych: folku, jazzu, rocka:

On Reflection - http://www.youtube.com/watch?v=V5nBTvwYEww&feature=related
Playing The Game - Live 1978 - http://www.youtube.com/watch?v=K9_DCKCdcY4&feature=related

Moje uznanie zdobyła sobie również mniej popularna płyta: "Interview", która choć gorsza od poprzednich, trzyma wciąż wysoki poziom, którego nigdy nie udało się osiągnąć wielu popularniejszym grupom z tamtego okresu.

I Lost My Head - http://www.youtube.com/watch?v=8_37q0xjUjs&feature=PlayList&p=6EE489821D9A90AC&index=8

prawdziwek

Slapp-Happy i Henry Cow - Desperate Straights. Dobra, mocno polecana płyta. Jak z resztą większość tego, w czym Cutler maczał palce. Cud, miód, orzeszki - palce lizać.

http://www.youtube.com/watch?v=CR9v25bSls8&feature=PlayList&p=2165415034090860&playnext=1&playnext_from=PL&index=33

prawdziwek

Art Zoyd i Berlin. Grupa zaliczana do najwybitniejszych przedstawicieli avant-rocka, związana z jednym z najciekawszych nurtów w rocka progresywnego: Rock In Opposition. Obok Krautrocka i Zeul, RIO należy do prądów eksperymentalnych i awangardowych a w związku z tym muzyka ta ma niewiele wspólnego z tym, co prezentowała tzw. Wielka Szóstka prog-rocka. I szczerze mówiąc ostatnio tego typu granie jakoś mi szczególnie odpowiada.

Chciałem przy okazji podziękować doggodowi za zaprezentowanie tego wywiadu z Palczewskim, gdyż to właśnie lektura tego wywiadu i dyskusja, jaka się potem wywiązała, skłoniła mnie do odrzucenia matriksu kreowanego przez popularnych prezenterów radiowych od tzw. "ambitnej muzyki" i wszczęcia poszukiwań na własną rękę, dzięki czemu odkryłem wiele fascynujących, nieznanych mi wcześniej zjawisk.

Nie tak dawno nastawiłem radio, gdy leciała "Noc muzycznych pejzaży" Kosińskiego. Początkowo nie było nawet tak źle, bo Kosiński zaprezentował jakąś post-rockową grupę, poprzedził to obszernym komentarzem na temat krautrockowych inspiracji obecnych w tej muzyce. Potem jednak przyszedł czas na nową, oczywiście "piękną" płytę Marillion i musiałem wyłączyć odbiornik, bo takie rzeczy lubię czasem posłuchać "do kotleta", ale nie wtedy, gdy jestem nastawiony na pochłanianie dźwięków. Taki pop dla snobów, którzy potrzebują wywyższać się np. nad fanów Whitney Huston, mimo iż ich oczekiwania względem muzyki są dokładnie takie same.

doggod

Cieszę się, że jakoś przyczyniłem się do odkrycia przez ciebie nowych rejonów muzycznych, i co najważniejsze, polubienia ich... Całe piękno tej i jej podobnej muzyki dotyczy tak naprawde faktu, iż znajduje się ona na obrzeżach świadomości człowieka, społeczeńśtwa, kultury. Z tą muzyką jest troche jak z tym lajtmotywem w filmach LYNcHA, a mianowicie najbardziej intrygujący jest ten świat niewidzialny. Na co dzień jesteśmy bombardowani w mediach popkulkturowa papką, kolorową i dająca nadzieję na rozrywkę. Ludzie nie widzą innego świata, ale przecież jest ten drugi - bardziej mroczny, tajemniczy, podziemny z kłębiącymi się robalami....

Nie ma większej frajdy od tej, gdy to my bierzemy los we własne rece i poruszamy się bez niczyjej pomocy. Moze z początku niefrasobliwie, ale z czasem coraz sprawniej, z cudownym przekonaniem, że to MY jedynie decydujemy o tym, co nas wzbogaca, a nie gadające głowy z TV, radia i innych mediów...

prawdziwek

Jest dużo racji w tym, co napisałeś.

W ramach eksploracji mrocznego, tajemniczego i podziemnego świata brzmi u mnie Lustmord i Heresy. Ciekawe są tu zarówno założenia artystyczne, jak i niesamowity, robiący ogromne wrażenie na słuchaczu, efekt ich realizacji.

Specjalnie dla tych, co uważają, że ambient to muzyka natury wywodząca się z indyjskich plaż, drobna próbka:

http://www.youtube.com/watch?v=wwwPei57BMM

Ambient to skądinąd całkiem fajna muzyka. Problem w tym, że to co funkcjonuje pod tą nazwą w popkulturowym matriksie, to najczęściej dno i metr mułu. Z resztą to generalna przypadłość muzyki elektronicznej - z jednej strony jej chwalebne, mało znane, eksperymentalne oblicze, z drugiej to popularne i kiczowate, przy którym nawet prosty rockowy kawałek brzmi niezwykle ambitnie.

Introverder

Prawdziwek napisał: